Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Λαρνακα, Cyprus
Είμαι ένα φαλκόνι της Ελεονώρας πάνω από τη γυναίκα Μεσόγειο...

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ

Επειδή πολλοί φίλοι με ρωτάτε διάφορα περί του ονόματος του μπλογκ, σκέφτηκα να αναρτήσω την πηγή του ονόματος. Είναι ένα από τα λίγα πεζά του Κ. Καρυωτάκη , που έχει σφραγίσει την ύπαρξή μου από την εφηβεία. Έκτοτε, έχω διαβάσει χιλιάδες χιλιάδων πεζά, λογοτεχνικά αριστοτεχνήματα, βραβευμένα, διάσημα, πολυδιαβασμένα κλπ κλπ. ΚΑΝΕΝΑ δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να με αγγίξει όπως τον ονειροπόλο του Καρυωτάκη. Το διαβάζω ακόμα κάθε δυο τρεις μήνες και ΠΑΝΤΑ μου σηκώνει την τρίχα και τρέχω αλαφιασμένος, προσπαθώντας να ξεγυμνώσω την ψυχή μου από το σώμα. Δεν ξέρω, ίσως γιατί είμαι (και) εγώ (ο) ονειροπόλος ...
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ






ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ (Κ. Καρυωτάκη)
Ι
Δεν ήξερε αν ήταν μικρόβιο ή αόρατος κακοποιός, ή ακόμη τίποτε άλλο. Επίστευε όμως ότι ο Χρόνος υπήρχε στο διάστημα. Είχε αρκετές αποδείξεις.
Κάποτε, σ' ένα μακρινό ταξίδι του, το βαπόρι πέρασε από το λιμάνι μιας επαρχιακής πόλεως όπου είχε ζήσει μικρός. Εβγήκε έξω, θέλοντας να θυμηθεί την παιδική του ζωή. Ήταν Κυριακή. Στην πλατεία η μπάντα έπαιζε κάποια ιταλική όπερα. Ο κόσμος έκανε βόλτες ή καθόταν στο καφενείο. Τα παιδιά, όσα δεν έτρεχαν, παρακολουθούσαν τις κινήσεις του αρχιμουσικού. Μια μακαριότης επλανάτο πάνω σ' όλα.
Είδε το πατρικό του σπίτι. Τον κήπο. Την ταράτσα, που ανέβαινε για να απλώσει τους αετούς, ή για να κηρύξει πετροπόλεμο, δένοντας βιαστικά βιαστικά χάρτινες σημαιούλες.
Τίποτε δεν άλλαξε. Οι καρέκλες του ζαχαροπλαστείου σε τρεις σειρές, όπως και τότε. Ακόμα και η πλάκα που πατούσε ήταν ίδια. Όλα ήταν τα ίδια. Μόνο που είχαν μικρύνει. Είχαν απελπιστικά μικρύνει. Είχαν χάσει το ένα τρίτο του όγκου τους. Αλλά αυτό έγινε συμμετρικά, κ' έτσι οι άνθρωποι που κάθονταν ακίνητοι και σιωπηλοί, σαν απόντες, γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια, και τα κορίτσια, πιο πέρα, με τις φωτεινές γραμμές της σιλουέτας τους, υψωμένες παράλληλα προς το νερό του αναβρυτηρίου, και οι δυο γέροι, σ' ένα μπαλκόνι, με τις θαμπές, αμφίβολες γραμμές, των χαρακτηριστικών τους, και οι μουσικοί, και ο αρχιμουσικός ακόμα, που ενόμιζε ότι κρατούσε με τη μπαγκέτα του το Χρόνο, δεν είχαν τίποτε αντιληφθεί. Ο Χρόνος όμως εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι από τη φτωχή τους ύπαρξη.
Έμεινε εκεί αρκετή ώρα, αφηρημένος, σα να περίμενε τους μικρούς του φίλους. Για να συνέλθει χρειάστηκε ένα στριγγό σφύριγμα. Το καράβι έφευγε.



ΙΙ
Ύστερα θυμόταν έναν χορό μεταμφιεσμένων. Υποχρεωτικό ένδυμα ορισμένης εποχής. Κυρίες, με μεταξωτά ροζ ή ουρανιά κρινολίνα, με πουδραρισμένα μαλλιά, με πράσινες και χρυσές περούκες, έπεφταν ημίγυμνες, γεμάτες εμπιστοσύνη, στα χέρια των δουκών - χρηματομεσιτών και μαρκησίων - καπνεμπόρων. Εσφίγγονταν τόσο, που τα μέτωπά τους ακουμπούσαν κάποτε στα χείλη των καβαλιέρων και η στεφάνη του κρινολίνου ανασηκωνόταν.
Παραμερίζοντας όλοι, εσχημάτιζαν ένα κύκλο στο κέντρο της αιθούσης, και τέσσερα ζεύγη, τα πιο εξαϋλωμένα, άρχισαν να χορεύουν μενουέτο. Η παραίσθησης ήταν πλήρης. Το κομμάτι θα περιείχε βέβαια δυο τρεις μαγικές νότες, που επαναλαμβάνονταν σε κάθε φράση, και οι νότες αυτές δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα της περασμένης εποχής, συνεχή, κρυστάλλινη. Τα μικρά, γρήγορα βήματα, οι κομψές υποκλίσεις, τα νοσταλγικά βλέμματα, τα γεμάτα συγκρατημένο ερωτισμό χαμόγελα, περίεργες εστάμπες που είχαν διατηρηθεί άθικτες στην προθήκη ενός μουσείου.
Έπειτα έγινε το πιο απροσδόκητο. Οι χορευτές έχασαν το λογαριασμό τους. Ενώ έπρεπε να υπολογίσουν ακριβώς πόσα χρόνια είχαν υποχωρήσει προς το παρελθόν, για να μπορέσουν να ξαναγυρίσουν και να βρουν την προσωπικότητά τους, έβλεπε κανείς πως είχαν γελαστεί. Ανεπανόρθωτα γελαστεί. Εκατό ολόκληρα χρόνια επροχώρησαν, χωρίς βέβαια να το υποπτευθούνε. Παρακολουθούσε τώρα τις κινήσεις τους. Οι τέσσερις γυναίκες σκελετοί, θανάσιμα κομψοί, επήγαιναν προς τους αντρικούς, κ' έπειτα επέστρεφαν με μελαγχολική χάρη, σα ν' αναγνώριζαν το λάθος τους. Οι καβαλιέροι σταματούσαν, και το κρανίο τους εβάραινε τη γη, ενώ ψηλά, με ηλεκτρικά γράμματα που άναβαν κι έσβηναν, ήταν γραμμένο: ΑΠΟΚΡΕΩ 2027.



ΙΙΙ
Άλλοτε συνέβαινε κάτι περίεργο. Ακούγοντας μια φράση ή παρακολουθώντας ένα ασήμαντο γεγονός, είχε την εντύπωση ότι το πράγμα αυτό έγινε ή ελέχθηκε προηγουμένως, άγνωστο σε ποιο μέρος και πότε ακριβώς, και ότι τώρα επαναλαμβάνεται κατά τον ίδιο τρόπο. Του φαινόταν πολύ παράξενο. Μπορεί την πρώτη φορά να ήταν όνειρο. Ολοφάνερο όμως ότι τώρα ή τότε κάποιος ήθελε να παίξει μαζί του.
Συνήθως αυτό γινόταν με την ομιλία πάνω στα κοινότερα θέματα. Ζητούσε λ.χ. να πληροφορηθεί για ένα δρόμο που δεν ήξερε. Ο άνθρωπος τον οποίον είχε ρωτήσει τον κοίταζε για μια στιγμή χωρίς ν' απαντήσει, κ' έπειτα έβγαζε το καπέλο του κ' εσκούπιζε το μέτωπό του. Τον ρωτούσε πάλι, αλλά συγχρόνως σαν αστραπή περνούσε από το νου του η σκέψης ότι αυτή η μικρή ιστορία είχε ξαναγίνει. Η πληροφορία που ζήτησε, η σιωπή του άλλου, η δεύτερη ερώτησή του, όλα, όλα απαράλλαχτα. Έπειτα, συνεχίζοντας τη σκέψη του, έλεγε μέσα του: «Να ιδείς που τώρα θ' ακούσω: "Δεν ξέρω, αλλά νομίζω μετά τις γραμμές του τραμ που θα συναντήσετε"». «Δεν ξέρω, αλλά μετά τις γραμμές που θα συναντήσετε», απαντούσε ο άγνωστος σαν ηχώ της σκέψεώς του, κ' έφευγε βιαστικά, σκυμμένος, πνίγοντας ένα γέλιο.



IV
Εμελέτησε. Επούλησε κάποιο σπίτι που είχε, και αγόρασε χημικά όργανα. Κλεισμένος ολημέρα σ' ένα υπόγειο, έκανε σειρές πειραμάτων, αρχίζοντας από τα πιο απλά και τολμώντας τα αδύνατα. Ανέλυε τις ουσίες, ήλεγχε τους τύπους που παραδέχτηκε η επιστήμη. Προσπαθούσε να βρει ένα λάθος στα δεδομένα της, κι από το λάθος αυτό να βγάλει το νέο στοιχείο. Μέσα στο υδρογόνο ή το οξυγόνο, μπορούσε να υπάρχει, σε μικρή βέβαια αναλογία, ο Χρόνος. Δεν αποθαρρυνόταν. Γεμάτος χαρά επανελάμβανε το πείραμα που απέτυχε.
Παρακολουθούσε τη ζωή από την εφημερίδα. Χαμογελούσε πονηρά στη σκέψη ότι κανένας δεν τον παρακολουθεί τον ίδιο. Όλοι, σκυμμένοι στις δουλίτσες τους, συλλογιζόταν μόνο πώς να τα βολέψουν. Όταν όμως θα τελειοποιούσε την εφεύρεσή του και θα περιόριζε το Χρόνο μέσα σ' ένα γυαλί του εργαστηρίου του, να ιδούμε τους μεγαλόσχημους κυρίους που γέμισαν τον κόσμο με σαπουνόφουσκες. Να ιδούμε τι θα γίνουν οι τόκοι και τα επιτόκια τού απέναντι τοκογλύφου. Να ιδούμε με ποια ημερομηνία θα βγάζουν τις εφημερίδες τους.



V
Τώρα η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Στο απομονωτήριο του ασύλου που βρίσκεται, η νύχτα και η μέρα τού είναι το ίδιο αδιάφορες. Αν μπαίνει από το φεγγίτη λίγο φως, το κοιτάζει για μια στιγμή κ' έπειτα το επιστρέφει με όλη του την καρδιά. Βλέπει το φωτεινό εκείνο τετραγωνάκι, δειγματολόγιο σε σχήμα βιβλίου, ν' αλλάζει χρώματα, σα να το φυλλομετρά το αόρατο χέρι του Θεού. Ροζ, μπλε, πράσινο, μωβ... Αυτός όμως προτιμά το βελούδινο μαύρο που προεκτείνεται στο δωμάτιο όταν νυχτώσει.
Έτσι περνούνε οι ώρες, έτσι περνούνε οι μέρες κάθε ευτυχισμένου ονειροπόλου. Μένει ολομόναχος, ακίνητος μέσα στους τέσσερες τοίχους, σαν παλιά λιθογραφία στην κορνίζα της. Έχει το συναίσθημα ότι επραγματοποίησε το μεγάλο σκοπό της ζωής του. Τίποτε δεν αλλάζει από όσα τον περιστοιχίζουν. Και ο Χρόνος δεν υπάρχει.

46 σχόλια:

Σπύρος είπε...

Xαίρομαι που το όνομα έχει φιλοσοφική σκέψη και ρίζα...:)... Αποθήκευσα τα κείμενα για να τα διαβάσω με ηρεμια. Καλημέρα και καλή βδομάδα:)...δεν έχω να κάνω κάποιο σχόλιο για τον Καρυωτάκη δεν χρειάζεται τα λόγια ειναι περιττά...ας αφήσουμε τα κείμενα να μιλήσουν στις καρδιές μας.:)

ΩΣΗΕ είπε...

Καλημέρα Lockheart. Έχεις δίκιο. Τα λόγια είναι περιττά...

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη μοναχικότητα και την "τρέλα"..
Κι ο Χρόνος,ναι, βρίσκεται μέσα σε ένα γυαλί εργαστηρίου,που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος!

Την καλημέρα μου καλέ μου:)
Πραγματικά υπέροχη πεζογραφία...

ΩΣΗΕ είπε...

Καλημέρα ψυχούλα μου. Δεν ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια. Άλλοι λεν πως είναι πράγμα, άλλοι κατάσταση, άλλοι πρόσωπο. Ίσως κι αυτή να είναι σαν τον χρόνο. Όταν την ψάξεις σε χημικές ενώσεις, καταλήγεις σ' ένα κελί. Κι η αλήθεια δεν υπάρχει!

Εξήασες να μου δώκεις φιλούιν. Διώ σου εγώ δκυό. Όϊ δκυο, τρία.

Καλή βδομάδα

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Πώς έκανα αυτό το λάθος;;;;;;;;;
φιούθκια όχι δύο όχι τρία,αλλά κάτσε και μέτρα τώρα που σου τα στέλνω!!!!
...Άσε! Θα χάσεις το λογαριασμό :))

Καλή,πολύ καλή εβδομάδα...

ILIAS είπε...

de ja vis. Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση για να μετράμε από τα πιο ασήμαντα, όπως τί ώρα θα ξυπνήσουμε για δουλειά, μέχρι τα πιο σημαντικά. Ημερομηνίες γέννησης, παντρειάς, θανάτου. Καθαρά ανθρώπινο μέτρο της ανθρώπινης ζωής...Ναί ο χρόνος, δεν υφίσταται, ο χρόνος δεν υπάρχει. Τις καλησπέρες μου

ILIAS είπε...

σόρι για την συνεχόμενη ανάρτηση, αλλά ακούστε φίλοι μου και το time από PINK FLOYD που έχει ως μουσικκή υπόκρουση ο ΩΣΗΕ. Τα λένε όλα..

RedHat είπε...

Καλησπέρα.Υπέροχο το πεζό του Καρυωτάκη.Χρόνος....δεν υπάρχει,παρά μόνο σαν περιοριστικός πάραγοντας.Οταν τον χρόνο τον μετρώ με το φως και το σκοτάδι ανακαλύπτω οτι...εχω χρόνο για πολλά πράγματα.

XriLou είπε...

Ενδιαφέρον αν σε αγγίζει κάτι όμορφο. Και να του προσδίδεις ιδιαίτερη σημασία.

ΩΣΗΕ είπε...

Έκτορα, καλησπέρα. Βλέπω εντόπισες το συγχρονισμό κειμένου και μουσικής υπόκρουσης... ΌΠως τό πες. Τα λένε όλα.



Redhat, φυσικά και είναι υπέροχη η πέννα του Καρυωτάκη. Κρίμα που δε μας άφησε πολλά πεζά. Προτιμούσε τα συμπυκνωμένα νοήματα της ποίησης... Ευτυχώς που άφησε τον ονειροπόλο. Χωρίς αυτό το κείμενο η ζωή μου θα ήταν διαφορετική σήμερα.


Κιτσμιτς, πολύ όμορφο να σε αγγίζει, ναι. Εμένα όχι απλά με αγγίζει αλλά με χαδεύει, με αγκαλιάζει, με σφίγγει, με σφίγγει τόσο ώσπου ελευθερώνει την ψυχή από τα σάρκινα δεσμά της.

Καλησπέρα σε όλους με δειλινή κραυγή εκστατική του φαλκονιού της Ελεονώρας

Meropi είπε...

Καλέ μου Ωσηέ καλησπέρα,
πολύ απαισιόδοξο το πεζό του Καρυωτάκη. Να μου πεις Καρυωτάκης είν' αυτός, τι ήθελα; αισιοδοξία; Αν κατάλαβα καλά με το φτωχό μου μυαλό εννοεί ότι ο χρόνος δεν υπάρχει στην απραξία....

marianaonice είπε...

Για μένα πράγματι ο χρόνος υπάρχει μόνο στο μυαλό μας για να προσδιορίζει τις αλλαγές καταστάσεων και παραστάσεων. Αρκεί να σκεφτούμε ότι όταν κοιτάμε τα άστρα σίγουρα δεν βλέπουμε αυτό που υπάρχει σήμερα, αλλά το παρελθόν του! Ο David Brower είπε:

"Ας πάρουμε τις έξι μέρες της Γένεσης σαν εικόνα για την αναπαράσταση εκείνου που στην πραγματικότητα πραγματοποιήθηκε σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Μια μέρα της Γένεσης αντιστοιχεί, επομένως, σε εξακόσια εξήντα εκατομμύρια χρόνια. Ο πλανήτης μας γεννήθηκε τη Δευτέρα, την ώρα μηδέν. Τη Δευτέρα, την Τρίτη και την Τετάρτη μέχρι το μεσημέρι η Γη σχηματίζεται. Η ζωή αρχίζει την Τετάρτη το μεσημέρι κι αναπτύσσεται σ΄ όλη της την οργανική ομορφιά στη διάρκεια των τριών επομένων ημερών. Το Σάββατο στις τέσσερεις το απόγευμα μόλις, εμφανίζοντα τα μεγάλα ερπετά. Πέντε ώρες αργότερα στις εννιά το βράδυ όταν τα δέντρα Σενγκόϊα βγαίνουν από τη Γη, τα μεγάλα ερπετά εξαφανίζονται. Ο άνθρωπος δεν εμφανίζεται παρά το Σάββατο το βράδυ, τα μεσάνυχτα παρά τρία λεπτά. Ένα τέταρτο του δευτερολέπτου πριν από τα μεσάνυχτα γεννιέται ο Χριστός. Ένα τεσσαρακοστό του δευτερολέπτου πριν από τα μεσάνυχτα αρχίζει η βιομηχανική επανάσταση. Τώρα είναι μεσάνυχτα, Σάββατο βράδυ και περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν εδώ κι ένα μόλις τεσσαρακοστό του δευτερολέπτου μπορεί να διαρκέσει επ΄ αόριστο...".

Τα φιλιά μου και συγνώμη για την κατάχρηστη του χώρου και του ...χρόνου!!!

nyctolouloudo είπε...

όπως εσύ λατρεύεις τον Καρυωτάκη έτσι και εγώ λατρεύω την Πολυδούρη!

purple είπε...

το κραταω να το ξαναδιαβασω με καθαρο μυαλο!
καλησπερες :-)))

ΩΣΗΕ είπε...

Μερόπη μου καλημέρα. Απαισιόδοξο ε; Που να διαβάσεις και το ποίημα ''Αισιοδοξία'', του αυτού...



Παγομαριάννα μου καλημέρα. Έχεις δίκιο αλλά από άλλη οπτική γωνία, αντίθετη θα έλεγα. Εξηγούμαι: Χίλια έτη ως η μέρα η εχθές, ναι. Από ποια οπτική γωνία; Αν υποθέσουμε ότι οι δύο αντίθετες οπτικές γωνίες είναι η δικιά μας έναντι του χρόνου, τότε από την πλευρά του χρόνου ''χίλια έτη σαν η μέρα η εχθές''. Από τη δική μας οπτική γωνία ''η μέρα η εχθές ως έτη χίλια''. Αυτό εννοεί και ο αυτόχειρας ποιητής.
''Ο Χρόνος όμως εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι από τη φτωχή τους ύπαρξη.''
Ο χρόνος δεν υπάρχει για τον ονειροπόλο...
''Τώρα η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Στο απομονωτήριο του ασύλου που βρίσκεται......

ΩΣΗΕ είπε...

Νυχτολούλουδο καλημέρα. Πολυδούρη έ; Θυμάμαι ένα ποίημά της. ¨Ανοιξη, νομίζω. Δεν την έχω μελετήσει Παίρνω το έναυσμα και πάω στη βιβλιοθήκη μου, κάτι θά' χω δικό της.



Μωβένια μου καλημέρα. Πως πάει η Λευκωσία; Ίσως κυκλοφορήσω την παρασκευή κατά κει. Καμιά καλή πρόταση;

3 parties a day είπε...

Έχεις διαβάσει το "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο";

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Ωσηέ μου,καλησπέρα!Ελπίζω να μου είσαι καλά:)Θα αφήσεις τη Λάρνακα για να πας Λευκωσία,έστω και για ένα βραδάκι;;;Μην το κάνεις! Η Λάρνακα είναι όνειρο!!!Ειδικά για νυχτοπερπατήματα ;))

Roadartist είπε...

ομορφη εξηγηση..πιο όμορφη δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει !! :)

ΩΣΗΕ είπε...

3pd, καλημέρα. Δεν τό' χω διαβάσει. Δώσε περισσότερες λεπτομέρειες για να το αγοράσω pls.


Ψυχούλα μου καλησπέρα. Δεν είμαι και πολύ καλά, αλλά θα ζήσω. Λάρνακα έμενες όταν ήσουνα εδώ;

ΩΣΗΕ είπε...

roadatrist, καλησπέρα. Ευχαριστώ. Τι λες, είμαι καλός στην ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων; να ξέρω δηλαδή, ίσως χρειαστεί ν' αλλάξω δουλειά αν λυθεί το κυπριακό κάποτε (χε χε)

Φτερούγισμα φαλκονιού

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Λευκωσία!Αλλά καλοπερνούσα...στη Λάρνακα ;)
Τι έχεις,καλό μου;Μη με κάνεις και ανησυχώ...

ΩΣΗΕ είπε...

Αχ ρε ψυχούλα μου και πως δε γνωριστήκαμε τότε; Αλήθεια, που μένεις τώρα;
Μην ανησυχείς, εντάξει είμαι. Τίποτα σοβαρό. Λίγο κουρασμένος ψυχικά, αλλά... είμαι πολύ γερό σκαρί .
Σου στέλνω φιλούθκια πολλά

ILIAS είπε...

Καλησπέρα ΩΣΗΕ και περαστικά. Τά'χει αυτά ο στρατός...
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου πάνω στον Λαζόπουλο, περιμένω τα αρνητικά, μιας και πολύς κόσμος τον πάει αυτόν τον τύπο...
Και πάλι περαστικά

ΩΣΗΕ είπε...

Καλησπέρα Έκτωρ κι ευχαριστώ. Είπαμε, τέτοιοι ''τύποι'' μακριά!

Ra Ma είπε...

Λίγο στενάχωρα ένοιωσα στο τέλος αλλά μου αρέσει.

Καλό απόγευμα και καλή ξεκούραση.

Ανώνυμος είπε...

@Σε οσους πιστευουν οτι ο χρονος ειναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΙΝΝΟΗΣΗ.

Μήπως ειναι αλλαζονικό να πίστευουμε οτι υπαρχει ΜΟΝΟ οτι αντιλαμβανεται ο Ανθρωπος ???
Δηλαδη πριν την εμφάνιση μας δεν υπήρχε χρόνος?Μετά τον θάνατο μας δεν θα υπάρχει χρόνος??
Τον χρόνο δεν τον δημιουργήσαμε εμείς (κατι τετοιο ειναι πολυ ιδεαλιστική αντιληψη).Αντίθετα μάλλον αυτός δημιούργησε εμάς.Πρωτα δημιουργηθηκε ο χρόνος και μετά το Σύμπαν ,δεν μπορείς να χρησιμοποπιήσεις ουτε την εκφραση ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ,γιατι κατι τετοιο προυποθέτη την προυπαρξη χρονου.

Ο Χρονος ειναι διασταση που δεν αντιλαμβανόμαστε με τις φτωχές αισθήσεις μας αλλα αντιλαμβανόμαστε μόνο τα αποτελέσματα της υπαρξης του.Ο χρόνος ειναι ενεργεια που την ιδια στιγμη γεννα εξελίσει και σκοτωνει.

@ωσηε Κατα συμπτωση διάβασα το πεζο στα 15 μου ,το ειχα βρει σε μια ανθολογια Ελληνικης Πεζογραφιας περιεργως.Την εχω κρατήσει ακομη

ΩΣΗΕ είπε...

radiomarkoni, σε στένεψε το κελί του ονειροπόλου μάλλον...
Τη ζεστή μου καλησπέρα. Κεράσου κι ένα σφηνάκι τσίπουρο, το χρειάζεσαι μετά τις χιονιές του Παρνασσού.


De Profundis, και φυσικά δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Ανθρώπινη επινόηση είναι ο Τρόπος μέτρησης του. Όμως εγώ μιλώ για το χρόνο και όχι για το πως αυτός μετράται. Για το χρόνο που όπως λέει και το κείμενο ''Ο Χρόνος όμως εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι από τη φτωχή τους ύπαρξη.''
Και κάτι ακόμα. Κι εγώ στα 15 μου το διάβασα.
Καλήν εσπέραν

Ιάκωβος είπε...

Φαλκόνι χαιρετώ! Διαφωτιστικό, αν και το συγκεκριμένο του Καρυωτάκη δεν το ήξερα μέχρι τώρα. Μου αρέσει. Ξέρεις την ιστορία..
Ιάκωβος

ΩΣΗΕ είπε...

Ιάκωβε αντιχαιρετώ με επικίδυνη κραυγή!!! Πέρνα να σε κεράσω ένα pernod. Αν υπήρχαν μπλογκ πριν 15 χρόνια το μπλογκ μου θα ήταν σαν το δικό σου και το σημερινό σου ποστ θα ήτανε δικό μου...
Συνέχισε να γράφεις. Προ πάντων συνέχισε να αισθάνεσαι. Είναι η θανατηφόρα πηγή του γράφειν....

mmexer είπε...

Δεν θα μπω σε αναλύσεις... Θα αρκεστώ σε ένα ευχαριστώ που μας ξεσκόνισες την άλλη υπέροχη πλευρά του Καρυωτάκη!
Καλή δύναμη!!!

ΩΣΗΕ είπε...

καλημέρα mmexer. Πολύ πρωινός. Γαλατάς είσαι; (χα χα)

Ευχαριστώ φίλε.

Καλή σου μέρα

mahler76 είπε...

Καλημέρα φίλε μου
Δεν το θυμόμουν καθόλου αυτό το πεζό του Καρυωτάκη αν και πρέπει να το είχαμε κάνει μάθημα στο σχολείο...
Το διάβασα στα πεταχτά μιας και σε λίγο φεύγω για τη σχολή αλλά θα επανέλθω μόλις το επεξεργαστω.
Καλή σου μέρα και σε ευχαριστώ γιαυτό το πόστ.

3 parties a day είπε...

Είναι του Μαρσέλ Προυστ. Εγώ έχω την πιο παλιά έκδοση, από Ηριδανό, που ήταν 13 τόμοι.
Κυκλοφορούν πλέον καινούριες, σε 3 νομίζω τόμους.
Δεν ξέρω το γούστο σου στα βιβλία, γι αυτό δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν θα σου αρέσει ή όχι. Αν βρεις καιρό, ρίξτου πάντως μια ματιά.

ΩΣΗΕ είπε...

mahler76, καλημέρα. Δεν το έκανες στο σχολείο. Δεν είναι γνωστά τα πεζα του Καρυωτάκη. Ούτως ή άλλως είναι ελάχιστα τα πεζά που άφησε. Διάβασέ το καλά όταν μπορέσεις. Είναι εκπληκτική η πέννα του. Κρίμα που δεν έγραψε πολλά.


3pd, καλημέρα, ευχαριστώ. Μ' αρέσει η φευγάτη γραφή, η ψυχεδελική λογοτεχνία. Ιστορίες με τρέλλα, αλληγορία, απότομη και άναρχη εναλλαγή σκηνών και σκηνικού και πολλές ατάκες. Θα δοκιμάσω να βρω το βιβλίο να το διαβάσω. Θα σου πω από τις πρώτες σελίδες αν είναι η γραφή που μ' αρέσει.

mania είπε...

Καλημέρα ναυτάκι μου,
Εσύ φαίνεσαι χαρούμενος άνθρωπος, αλλά παρόλα αυτά σου αρέσει ο Καρυωτάκης. Από τα παράξενα... Προτιμώ να είμαι εδώ έξω και ο χρόνος να κυλά, παρά εκεί μέσα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα ΩΣΗΕ. Όμορφο και μελαγχολικό το κείμενο του Καρυωτάκη για το χρόνο.
Έφτυσα αίμα να διαβάσω την πρώτη παράγραφο μαύρα γράμματα σε σκούρο μωβ φόντο. Την οθόνη αγκαλιά πήρα. Τέλος πάντων.
Συνέχεια έχει μετά την επεξήγηση του ονόματος του μπλόγκ και το ωσηε (η μεγάλη ιστορία που λέγαμε...)
Φιλιά

ΩΣΗΕ είπε...

Καλημέρα Μανία, ο Καρυωτάκης μ' αρέσει παιδιόθεν. Είμαι χαρούμενος και μελαγχολικός μαζί. Το ονομάζω ''ύστερο πεσσιοπτιμισμό''


Pussy galore, καλημέρα και σ' εσένα. Πολύ όμορφο και εξαιρετικά αληθινό το κείμενο. Κι η αλήθεια είναι μελαγχολική δυστυχώς. Έχις δίκιο για τα μαύρα γράμματα, απολογούμαι. Σειρά τώρα το Ωσηέ... θα δούμε!

Φιλιά πολλά

patsiouri είπε...

Το χρόνο τον εφηύραν τα αφεντικά και μόνο αυτά! Θα ήταν σούπερ αν δεν υπήρχε!
Όσο για τον Καρυωτάκη...χτές ήμουν με ένα φίλο ποιητή που μόλις ανέλαβε δουλειά στην Εθνική τράπεζα...

Alexandra είπε...

πολλοί άνθρωποι χάνονται μέσα στον δικό τους κόσμο... γιατί αυτός ο κόσμος πονάει πολύ!

καλή χρονιά πολλές ευχές!

purple είπε...

θα κυκλοφορησεις Παρασκευη στα μερη μου!!! αν θες πολυκοσμια ελα στο zoo :-)))

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα να σου ευχηθώ στα γρήγορα καλή χρονιά και γαληνεμένες θάλασσες, όποιες κι αν είναι αυτές. Θα το διαβάσω με την ησυχία μου όταν μπορέσω και θα ξαναγράψω.

ΩΣΗΕ είπε...

pats, καλοοοοο!!! Ένας κόσμος χωρίς αφεντικά! Δυστυχώς έχω πολλά, αλλά ευτυχώς είναι μάλαμα! Να μην παραπονιέμαι κι όλας. Χαιρετώ.



Αλεξάνδρα μου καλησπέρα. Που χάθηκες; Καιρό να σε δούμε on air. Ναι, αυτό που λες έτσι έιναι. Καλή σου χρονιά.



Μωβένια μου εγώ έρχομαι και περπατητός στο zoo άμα λάχει. Η μαντάμ δεν έρχεται με καμιά πουτ....Ουπς! με καμιά δύναμη! Καλησπέρα. (Αν της ξεφύγω θα βάλω τον dj να κάνει ανακοίνωση για να σε βρω! χα χα)




freedula μου καλό επαναμπλογκισμό! Δεν έχει θάλασσες φέτος, μόνο για θέα. Έχω γραφείο τώρα και την απολαμβάνω αφήνοντάς την να μου γλύφει λάγνα τα δάκτυλα. Καλησπέρα


Αφήνω εσπερινή βύθιση για χαιρετισμό

Ρωξάνη είπε...

Καλημέρα... Καλημέρα φίλε.

ΩΣΗΕ είπε...

Πολύ καλημέρα σου ηλιόδεντρον. Κερνάω καφέ. Κόπιασε

Ελίζα είπε...

Ο Καρυωτάκης είναι φλεγματικός, έξυπνος, με βαθύτατη αίσθηση του χιούμορ, της απελπισίας και του αδιεξόδου. Δίνει μια μούντζα σε κάθε στερεότυπο και χρόνια μετά μας κάνει να αναρωτιόμαστε..Ποιός τελευταίος θα γελάσει;(απτην Μικρή Ασυμφωνία).
Το κείμενο μου άφησε μια ανατριχίλλα