ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2006

Δεν ξέρω, δεν ξέρω.
Να ‘ ναι ο πολυκάντηλος του Κόντογλου ουρανός
που γκρεμίζεται από αστεροσκόπους;
Να ‘ ναι που στη χαρά σου είσαι μίζερος
και χαρούμενος στη μιζέρια σου;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω.
Να ‘ ναι αυτή η βαλπούργεια νύχτα μια απαρχή;
Να ‘ ναι που παρεισφρέω στα άδυτα του κόσμου;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω χρόνε.
Σε καλωσορίζω φαιδρολογώντας
και κορυβαντιώ
σε υπερώο ευτράπελος κι ακάτεχος
μα μέσα μου καρτερώ την υστεραλγία
όταν θα φαρμακοποτούμε μαζί σου
και να σε διώξουμε θα βιαζόμαστε
για να’ ρθει ο νέος με τα δώρα με τραγούδια με χαρά.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω.
Να’ ναι αυτή η αχλή στη ψυχή αληθινή;
Μα πάλιν τι έμεινε αληθινό σ’ αυτόν όλο μέσα το σολιψισμό;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω.
Μόνο στρέφω στον ουρανό το βαρύ μου αυχένα
και ρεκάζω:
‘’Κύριε ελέησον’’

ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΔΩ

Δεν σου λέω ότι έκανα κάτι
την ώρα που επέρασα από δω
δεν τη θυμάμαι
δε θυμάμαι να επέρασα
θυμάμαι μόνο
κάτι κουρέλια που ανέμιζαν
κάτι κόκαλα που εξείχαν
κάτι κοιλιές που εκρέμοντο
κάτι νύχια που έσκιζαν
κάτι παλάμες που άρπαζαν
κάτι μασέλες που εροκάνιζαν
κάτι τσέπες που εξεχείλιζαν
κάτι άμφια που εγυάλιζαν
κάτι κοντάρια που εξεκοίλιαζαν
κάτι δοξάρια που έπαιζαν
κάτι πλήκτρα που εχάλασαν
κάτι κουφάρια που εβρώμησαν
κάτι φωνές που εβράχνιαζαν
κάτι όνειρα που εσκουλήκιασαν
όχι όχι
δε σου λέω ότι έκανα κάτι
την ώρα που επέρασα
-αν επέρασα-
από δω
δεν τη θυμάμαι την ώρα
δε θυμάμαι να επέρασα
δε θυμάμαι
δε θυμάμαι...

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ;

Που είναι οι ήρωες;
Που είναι οι ήρωες;
Να, θα έρθουν τώρα δα πάνω σε σιδερένια άτια.
Γιατί όμως αργούν;
Εδώ μας τρέφουνε τη σάρκα
μας πίνουνε το αίμα
μας δένουνε με ασύρματα σχοινιά
μα που είναι οι ήρωες;
Μην έρχονται με τον αστεροειδή που μας πλησιάζει;
Θα κατεβούν με πανοπλίες και ρόπαλα
έτοιμοι από πριν για το μεγάλο Αρμαγεδδώνα
θα ρίξουν στη φωτιά τους αόρατους.
Που είναι οι ήρωες;
Που είναι οι ήρωες;
Μην είναι ήδη στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ
και μάχονται;
Θα προσποιηθούμε τους ακάτεχους μικρόν ακόμη
μικρόν ακόμη θα παίζουμε το παιγνίδι τους
θα φυλάξουμε όμως σα σύνθημα μια σταγόνα αίματος
στις σάρκες μας που τρέφουν συνεχώς να μας παχύνουν.
Αυτοί δεν τρώνε αίμα
μα πρέπει να έρθουν πριν στραγγίσουμε.
Που είναι οι ήρωες;
Που είναι οι ήρωες;

ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ;

Είδες τους φοβισμένους που έτρεχαν;
Λωρίδες κόσμου σε πλήθη γης
έπλαθαν τον πόνο τους
ύφαιναν αργαλειούς
συρφετός κινούμενος σε ανερμάτιστη παρέλαση.
Εν δυο στον ήχο των τυμπάνων
οι φοβισμένοι
μην τους είδες;
Τι να κάνουμε για να γεμίσουμε
τα άδεια τοπία
που πίσω τους αφήνουν ρημαγμένα
οι φοβισμένοι;
Να τα γεμίσουμε πνοή
φυσάτε άφοβα οι ήρωες
να πληρωθούν τα πλήθη της γης
να φτιάξουμε νέες λωρίδες κόσμου
να καρτερούν ουρές οι κεραυνοί να τους χαδέψουν.
Μην είδατε τους φοβισμένους;

ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ Η ΞΕΡΗ ΕΛΙΑ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΛΑΜΙΝΟΥ

Ντύθηκα ελιά.

Μου φώναζες:
‘’να ο άνεμος’’
Σου έλεγα:
‘’είναι ξερά τα κλωνιά μου άναψε φωτιά’’
Μου έλεγες:
‘’να ένα πριόνι’’
Σου έλεγα:
‘’να μια ηλιακτίδα που έρχεται απο τη χώρα
όπου οι γυναίκες έχουν λευκά πρόσωπα και σκιστά μάτια’’

Ντύθηκα ελιά.

Σου έλεγα:
‘’οι ρίζες μου άγγιξαν την κόλαση’’
Μου φώναζες:
‘’Μη ψηλώνεις άλλο
θα γίνεις σύννεφο’’
Σου φώναζα:
‘’πιες το χείμαρρο πριν με ποτίσει’’
Μου έλεγες:
‘’Δες την αποκαλάμη άνθισε
σα μάρμαρο’’

Ντύθηκα ελιά ξερή
στη μέση άγονης πεδιάδας.

Σου φωνάζω:
‘’Με βλέπεις που πετώ;’’
Μου απαντάς:
‘’Τον τρισάγιον ύμνον
τον είδες; Πέρασε μέσα απ’ το μυαλό της πενικιλίνης’’

Ντύθηκα ελιά.

Τα βράδια στα σπλάχνα μου ξυπνά μια
κουκουβάγια λευκή
με τρέφει ουρές αρουραίων
με ποτίζει τα ούρα της
Εκραύγαζα:
‘’Με ακούς;’’
Απαντούσες:
‘’Όχι’’

ΗΛΙΟΣ

Γράπωσα τον ήλιο που ανέτειλε στο σύμπαν
έφαγα τον ήλιο που ανέτειλε στη γη
πλήρης φωτός
ανεμίζω στον αέρα την
κενή μου πληρότητα.

Μ’ έκλεισε στη χούφτα του
ο ήλιος που ανέτειλε στον κόσμο
μ’ έφαγε ο ήλιος
που ανέτειλε στο κλειστό δωμάτιο.

Το σκουριασμένο σίδερο
αντανακλά το φως σου!

Ήλιε μου,
βασιλιά μου,
άργησες!

ΝΕΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Το σκυλί στο δρόμο
εσφάδαζε
καρφωμένα τα μάτια του
στην άσφαλτο
σαν άνεμος που του επήραν
την πνοή

Ένας αράπης με χαιρετά γαλλιστί
αντιχαιρετώ οικουμενιστί
δένομαι με τα άκρα μου
σε πάσσαλο γυάλινο
του σύγχρονου Ήφαιστου

Ο Φειδίας γκρεμίζει πιο κάτω
τα έργα του
ο Σωκράτης σκίζει τα λεγόμενά του
ο Σενέκας ορκίζεται πως δε γεννήθηκε

Εγώ δεμένος με τα άκρα μου
καρφώνω τα μάτια μου στην
κόκκινη άσφαλτο
σφαδάζοντας με το σκυλί.

ΕΦΤΑ

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμ’ ένας κεραυνός
μια στιγμή εκκένωσης
ένα λαμπερό δευτερόλεπτο

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Ειμ’ ένα κεφάλι
δίχως σώμα χωρίς κορμί
με εφτά στόματα
με εφτά σειρές δόντια
σαράντα εννέα

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμ’ ένα σώμα χωρίς κεφάλι
με χέρια δεκατέσσερα
πενηνταέξι πόδια
γεμάτο στήθη
και όργανα του πάθους...

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμ’ ένα γεράκι γυμνό
με φτερά στον εγκέφαλο
με επιβλητικό ράμφος
φτιαγμένο από σκιά
με εικοσιοχτώ γαμψά νύχια
φτιαγμένα από αέρα...


Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμαι το πρωινό
που ξημέρωσε
ύστερα από εδομήκοντα επτά νύχτες πίσσα
και μάχεται να ξελασπώσει
γλύφω με τις ακτίδες μου
τα έλη.

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμαι ο άνεμος ο κατακόρυφος
Φυσώ τεσσαράκοντα δύο χιλιάδες πόδια
πάνω απ’ την ιονόσφαιρα
καταλήγω στον πυρήνα του είναι
πεθαίνω στη λάβα...

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμ’ ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή και σωθηκά
ένα περίβλημα
περνάω κάτω από σκέλια γυμνά
κουτουλώ σε αόρατες υπάρξεις
σβήνω κοντά στους ομφαλούς...

Τι είσαι;
Τι είσαι;

Είμαι μια ψυχή χωρίς άνθρωπο
εικοσιένα γραμμάρια άϋλη ύλη
τρυπώνω σε περιβλήματα σκιών
κυνηγώ τον εαυτό μου
εβδομηντάκις εφτά
σε λαβύρινθους χωρίς νήμα
ως το τέλος...

ΑΝ ΣΟΥ ΕΔΕΙΧΝΑ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΟΥ

Αν σου έδειχνα τη σκοτεινή πλευρά μου
με τα αδέσποτα σκυλιά που κατασπαράζουν σάρκες
με τα γυμνά αισθήματα που δεν είναι ανεκτά
με το βαθύ κόψιμο από τους παλτάδες
τις κοτρώνες που κατακυλούν σε αβύσους αφύλακτες
το πέπλο που αιωρείται ερέβινο
τα ναρκοπέδια με το συρματόπλεγμα
τις αφύλακτες διαβάσεις
τις ημιτελείς διαπραγματεύσεις
τα ασπρόμαυρα όνειρα
τα έγχρωμα βράδια
τους κατακόρυφους βράχους
στις λεπιδόμορφες χαράδρες
ένας αέρας γκρεμίζεται
χωρίς να βρίσκει πάτο
ένα λιβάδι που δεν υπήρξε
βλαστάνει
βορά της μυρηκαστικής πλευράς μου
που δεν σου έδειξα