ΚΡΥΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Τις κρύες αίθουσες ποτέ δεν τις πήγαινα.
Μ’ ένα ζεστό καλοριφέρ από αναμνήσεις
που μόνος δημιούργησα μια έναστρη νύχτα
ζεσταίνω την ελάχιστη ζωή μου.
Στην κρύα ζωή μου έβραζα βρύα
σ’ αποσταγμένο ποταμίσιο ελληνικό ύδωρ
με βάζα γεμάτα μενεξέδες και κυκλάμινα
εξύμνησα τον Ήφαιστο που σφυρηλατούσε
την ορφάνια μας.
Οι κρύες ημέρες πάντα μου άρεσαν.
Σε ανοικτό λιβάδι έκοβα ανεμώνες
για να μη ξαναβλαστάνουν
τρέφοντας τα ζώα μέσα μου.
Ένα κερί σε ξωκλήσι παρηγορούσε
την ανομία μου
σε μια αφετηρία για νέες ανομίες.
Όμως τις κρύες αίθουσες ποτέ δεν τις πήγαινα.
Μέσα σ’ αυτές εκυλίστηκα για να σκοτώσω
το χρόνο που με σκότωνε.