ΤO ΚΡΙΝO ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Στην Άννα Δημητρίου
Είμ’ ένα κρίνο λευκό
φυτευμένο σε μια ορθή γωνία
κάτω από’ να λευκό μάρμαρο κι ένα λευκό σταυρό.

Είμ’ ένα κρίνο λευκό
σε μαύρο φόντο·
τη μέρα είμαι σα ψυχή κλειστό
κάτω απ’ τη σκιά του κατοκόρυφου κυπαρισσιού.

Είμ’ ένα κρίνο λευκό
σε λευκό κήπο·
ανθίζω στο έρεβος
κι αντανακλώ
απ’ τη Σαλαμίνα ως την ακρόπολη
σε μια ζαρτιέρα στη φυλής
σ’ ένα καμπαναριό του άθωνα
σ’ ένα φλυτζάνι που διαβάζει μια τσιγγάνα

Είμ’ ένα κρίνο λευκό
ένα κρίνο της χαράς
που φέρνει
ο χειμώνας κι η βροχή
και ταξιδεύω σε κάθε ψιχάδι
και πέφτω στο θερμαϊκό
και ξεβράζω με τα φύκια
στις πλατείες και τα καλντερίμια του βορρά
και πνίγω
και πνίγομαι
και σκοτώνω
και πεθαίνω

Είμ’ ένα κρίνο λευκό
τα πέταλά μου δορυφόρος
της νεφέλης
η καρδιά μου ικέτης
έλκύει τον κεραυνό
από δυό μαύρα σύννεφα
που ερωτοτροπούν πάνω απ’ τον κήπο μου.

Είμαι το κρίνο της χαράς·
κάτω από κρύο μάρμαρο λευκό
μαζεύω τις ψυχές των περαστικών
τις κάνω μυρωδιές
και πίνω δάκρυα
και τρώω σάρκες
και ζωγραφίζω ποιήματα
και γράφω πίνακες
και πνίγομαι
και πνίγω
και πεθαίνω
και σκοτώνω
και ερωτεύομαι
και λατρεύω
και αγαπώ
...και κορέννυμαι.