ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Στη Χίμαιρα
Κυνήγησε μια μέρα τη χίμαιρα
σαν ήρωας, σαν ποιητής σαν καλλιτέχνης
κι η μοίρα πού’ ταν λογική σα γυναίκα
του εφώναζε να δει πως τα φτερά του είναι κέρινα...

Ο αέρας ήταν δροσερός σαν απογειώθηκε
κι όσο υψωνόταν γινόταν ψύχος
και τα κέρινα φτερά σκλήραιναν περισσότερο
και έδιναν στο όνειρό του τροχιά...

Κι ήταν η ιονόσφαιρα κι στρατόσφαιρα
ωραία σαν αγάπη
... μεθυστική σαν έρωτας
κι η λάμψη του ήλιου πύρινη γοργόνα
που καλούσε με φωνή σειρήνας...

Κι η μοίρα, λογική σα γυναίκα εφώναζε από τη γή
πως τα κέρινα φτερά θα λιώσουν μόλις χορέψει
με το χαρέμι των αντίζηλων γυναικών που τις έλεγαν
ηλιακτίδες...

Κι αυτός έβλεπε τη γη μακριά κι έκλαιγε που την έχανε
...έχανε την πιστή γυναίκα που τον αγαπούσε
με αγάπη που δε μεθάει...
μα είναι μακρόβια...

...Έκανε κύκλους στην ιονόσφαιρα για να πείσει το μεθυσμένο
είναι του...
πως καλύτερα είναι να ζήσει κοντά της κι ας μη μεθά...
...κι έκανε κύκλους ακούγοντας από κάτω τη μια να τον καλεί να γυρίσει
κι από πάνω την άλλη να του τραγουδά εκστατικά
‘’έλα να με αγκαλιάσεις ... θα σου δώσω το πιο ωραίο δευτερόλεπτο της ζωής σου...
... και μετά θα σε σκοτώσω...’’

Κι έκανε τον τελευταίο κύκλο
και σήκωσε τη φτερούγα του αριστερά στο μέρος της καρδιάς...
κι άφησε ένα δάκρυ να πέσει πάνω σε κάθε γυναίκα που ήταν στη γή...

...Κι έπειτα κτύπησε τα παγωμένα φτερά του
κι όλο πλησίαζε τη σειρήνα ηλιακτίδα
και τα κέρινα κεριά έσταζαν κι έριχναν τη ψυχή του
στο πρόσωπο της γής και της λογικής και κάθε γυναίκας...

Κι όταν έφτασε στην ηλιακτίδα τη ρώτησε
‘’και τώρα τι;’’
‘’Σου χαρίζω ένα δευτερόλεπτο μέθης που προτίμησες αντί
για μια ζωή ξεμέθυστος στη γη...’’

Και τη φίλησε στα χείλη
και τα φτερά έγιναν νερό και πλυμμήρισαν τη γη
ως το όρος Αραράτ...

Και σαν άρχισε να πέφτει της φώναξε
‘’και τώρα τι;’’
‘’τώρα απόλαυσε την πτώση με τη θύμιση του φιλιού μου...’’

Και σαν έπεφτε άκουγε τη μοίρα που τραγουδούσε ένα μοιρολόϊ σα γυναίκα
και τον περίμενε να πέσει να τον θάψει
και του φώναζε η λογική σα γυναίκα
‘’είδες που σου έλεγα; τώρα είναι αργά να μετανιώσεις’’

Και πέφτοντας της φώναξε
‘’Κι αν ζούσα δεκατρείς ζωές θά’ φταχνα δεκατρία κέρινα φτερά
να ζήσω δεκατρία δεύτερα...
να πετάξω στο ψύχος δεκατρείς φορές...
να ξανακούσω δεκατρία τραγούδια της σειρήνας...
να ανταλλάξω δεκατρείς φορές σάλιο με τη χίμαιρα...
σαν ήρωας...
σαν ποιητής...
σαν καλλιτέχνης.