ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Ευχαριστώ όλη την παρέα που βρισκόταν εδώ τις μέρες που έλειψα, βοηθώντας να μη στοιχειώσει το σπιτικό μου! Αφιερώνω σε όλους το παρακάτω που πραγματεύεται, όπως και το όνομα του μπλογκ, τον αιωνοβόρο χρόνο...

Ο πίνακας είναι του Bartolomeo Manfredi και έχει τίτλο ''ALLEGORY OF THE FOUR SEASONS''

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Την άνοιξη δεν την ζήσαμε.
Φάνηκε πορφυρή φαντασία
καπνός τσιγάρου
που ταξιδεύει
σε ανύπαρκτους ουρανούς
όπου γκρεμίζονται Δαίδαλοι.

Το καλοκαίρι δεν ήρθε.
Αναμένοντας φτύσαμε τη ζωή μας
και ξεδιψάσαμε με το σάλιο μας
ξαναζώντας αμυδρές αναμνήσεις
που δε ζήσαμε ποτέ.

Το φθινόπωρο δεν το προλάβαμε.
Μας φάνηκε πως αγγίξαμε το κράσπεδο
του ιματίου του
όταν μας έβρεχε το σάπιο αίμα
που έσταζαν τα φύλλα.

Ο χειμώνας δεν υπήρξε.
Σε μια κρύα γωνιά
του ξεχασμένου σταθμού του τρένου
μπήκαμε σε κίτρινο βαγόνι
κι ακολουθούμε
αόρατα ίχνη.

ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Το παρακάτω το έχω γράψει εξαιρέτως αφιερωμένο για την μπλόγκερ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙ. Ανήκει στην υπό έκδοση συλλογή που ετοιμάζω και θα είναι αφιερωμένο σ' αυτήν επωνύμως. Σας φιλώ











ΨΥΧΗ ΜΟΥ


Δε θέλω να μου μιλάς για κραυγές
θέλω να μου λες για τη θάλασσα
δε θέλω να μου λες για τα πρέπει
θέλω να μιλάς για τα ίσως
δε θέλω να ψέλνεις
θέλω να κρατάς ισοκράτημα
σ’ ένα παραλλήρημα ατελείωτο
της ψυχής και του νου
της καρδιάς και των πνευμόνων
της κραυγής ενός δακρυσμένου φαλκονιού
της εξομολόγησης μιας πόρνης
του φάλτσου σφυρίγματος ενός χαλασμένου βιολιού
του παραπατήματος ενός μεθυσμένου.

Δε θέλω να μιλώ για τη γη
θέλω να πετώ στην άβυσσο μιας ψυχής.
Αιωρούνται δυο κουρέλια στα μυαλά του στενάζοντος ουρανού
ένας ζητιάνος σε αργή κίνηση χαμογελά
μια κοπελιά κουκουλώνεται στη Βιέννη
ένας αλκοολικός στη Μόσχα στραγγίζει την κολώνια

Δε θέλω να μιλώ.
Θέλω να τραγουδώ με κραυγές δακρυσμένες
από το λάρυγγα ως τα έσχατα της ψυχής
με τις τσιγγάνες να μοιρολογώ
με τους κολιούς που γεννιούνται τον Αύγουστο
χάνομαι στον άνεμο
στο κύμα καβαλλημένος
ονειρευτής της μινόρε
ταξιδευτής αταξίδευτος
του μυαλού τα πειράγματα
εχθρός άνανδρος
φευγάτη περίπολος
με τη φωνή που επιτέλους
σπάει ταόρια
σπάει τα όρια
σ’ ένα ταξίδι που δενπρέπει να κάνω
μα επιβάλλεται να το ζήσω...

ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΜΟΥ ΚΗΠΟΙ

Δυστυχώς το 2008 δεν μπήκε με πολλές εμπνεύσεις. Σας χαρίζω το ένα από τα δύο πράγματα που έγραψα τις πρώτες 70 μέρες του νέου έτους...

ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΜΟΥ ΚΗΠΟΙ

Θα παίξω με τους λευκούς κήπους
η γραφίδα μου θά’ ναι πικρή
μέσα απο κτύπους
θα σκαλίζω τα χαρτιά μου

Θα τρέξω στις ξηρές υδρορροές
μόριο υδραργύρου
μέσ’ τα λασάνια
μέσα στις ρέντες
θα θερίζω τα όργανά μου

Θα κλέψω μαύρο αίμα
σάπισαν
σάπισαν τα φύλλα
μέσ’ τις λεκάνες
μέσα στις ρίζες
θ’ αντλώ το σάπιο αίμα

Θα φάω στην έρημο ένα πτώμα
σκορπιός
κόκκινος σκορπιός
μέσ’ το σηκώτι
μέσα στα έντερα
θα τρώω το θάνατό σου

Θα παίξω με τους λευκούς κήπους
σα σταγόνα
σα σταγόνα θα ποτίζω
τα όργανά μου
μέσ’ τις λεκάνες
μέσα στις ρέντες
μέσ’ το σηκώτι
μέσα από κτύπους
θα σκαλίζω τα χαρτιά μου

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΚΟΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Μπήκα στη synas και μου δημιουργήθηκαν περίεργα συναισθήματα όταν διάβασα μια από τις αγαπημένες μου λέξεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ...

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΚΟΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Δεν κλείνει πάλι το βλέφαρο να ξαποστάσει. Αδυνατώ να γράψω ποίηση, τα άκρα μου έχουν παραλύσει. Η νύχτα σκοτείνιασε τα σωθηκά μου. Άναψα την πίπα μου και βλέπω τον καπνό που ταξιδεύει. Γράφω άνοικτό ημερολόγιο. Οι φράσεις είναι κοφτές και άνυδρες. Πίσω μου βρίσκονται τρεις γυναίκες και μου χαδεύουν την πλάτη. Είναι η κατήφεια, η θλίψη και η τύψη. Μέσα μου εκτυλίσσεται ένας πόλεμος. Η φυγή πάντοτε με κυνηγούσε κι εγω την φλέρταρα. Πότε - πότε πηδιόμαστε, μα ποτέ δεν φτιάξαμε σχέση. Είναι η μόνιμη γκόμενά μου, μα πάντα γκόμενα. Ποτέ συμβία. Κι ας είναι πάντα εδώ. Να με κυνηγάει και να την τρέχω ξοπίσω. Την ακολουθώ προπορευόμενος σε μια περίεργη σχέση αλληλοεξάρτησης.

Είχα στη τσέπη ένα διαμάντι 72 καρατίων. Κάθε μέρα το ρινίζω και πετάω τη σκόνη στο βόρβορο. Έφταξα ένα βάλτο. Τώρα δεν ξέρω πια αν έχω σπαταλήσει όλο μου το διαμάντι. Μα όποτε βρίσκω υπολείμματα στη τσέπη χαίρομαι. Χαίρομαι τόσο πολύ, που αρχίζω ξανά να το ρινίζω ώσπου να το διαλύσω. Όταν ψάξω τις τσέπες και δε βρω πια τίποτα θα πέσω στο βόρβορο για να πνιγώ μαζι με τη σκόνη του διαμαντιού μου.

Είμαι σ' ένα δικαστήριο. Ενώπιόν μου, ο δικαστής ανάβει την πίπα του. Παραδέχομαι όλες τις κατηγορίες. Αφήστε με να πέσω στο βόρβορο να βρω τη διαμαντόσκονη, να την μεταποιήσω ξανά σε διαμάντι. Να φτιάξω το διαμάντι μου πάλι και να φυλάω ως κόρην οφθαλμού. Αυτή είναι η απολογία μου. Ο δικαστής ανάβει ξανά την πίπα και φεύγει. Στην τελευταία εκπνοή του ολλανδικού καπνού είναι γραμμένη η καταδίκη μου.

Ότι ρίχνεις την περιουσία σου στο βόρβορο χάνεται ανεπιστρεπτί. Και τα εκλήματα πληρώνονται. Ακόμα κι αν τα παραδεχτείς. Καληνύχτα...

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΝΤΙΛΟΠΕΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΩΛΗΞ

Καλή Αποκριά σε όλους φίλοι μου. Αν και η ανάρτησή μου σήμερα δεν έχει σχέση με καρναβάλι, αφού είναι μια γιορτή στην οποία ποτέ δεν συμμετείχα και ποτέ δεν είχα καταλάβει...

Στα δεξιά μπορείτε να ακούσετε την απαγγελία του ποιήματος

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΝΤΙΛΟΠΕΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΩΛΗΞ

Μπρος πάνε τα πουλιά∙
πίσω οι ρημαγμένες σκιές
το φάσμα του σήμερα
το φάντασμα του αύριο.

Μπρος πάνε οι αντιλόπες∙
πίσω οι θύμησες της λήθης
οι αόρατες οράσεις
του παρόντος που επέρασε.

Μπρος πάνε οι άνθρωποι∙
πίσω οι εξατμισμένες υδρορροές
οι πίδακες της λάβας
η ιστορία που εσκίστηκε
η σκιά του σήμερα
το φόντο του αύριο
το τρίξιμο των οδόντων
ο σκώληξ που τα κατέφαγε.

ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ

Έλειψα μια βδομάδα και μου έλειψε η παρέα σας! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους, σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση και την Ωραία παρέα που φτιάξαμε στις 27 Φεβρουαρίου με τον Έκτωρα, τη Γητεύτρια και την Σουρρεαλίστρια.


Σε συνέχεια του κλίματος της προηγούμενης ανάρτησης, αλλά με μειωμένη την αγωνιστική διάθεση, αναρτώ ξανά κάτι χωρίς λυρισμό και με πολιτική απόχρωση. Είναι η αποτύπωση της στιγμής που αισθανόμαστε όταν καταλάβουμε πως τίποτα δε θ' αλλάξει και συμπορευόμαστε με αυτούς που κατακευραυνώνουμε...


ΣΑΣ ΦΙΛΩ




ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ

Κατεχόμενος από εγωτισμό
ταιριάζω τις λέξεις
αλχημιστής, οιονεί, των καιρών
σε απέλπιδη προσπάθεια
φυγής από την εποχή μου.

Και ονειρώττω σαν αποκοιμιέμαι
το σύθαμπο στη σαιζ-λογκ
και Φοιβόληπτος
εγείρομαι
αποτυπώνοντας ακραιφνή συναισθήματα
σε κόλλες.

Πότε ιωτακίζω,
άλλοτε σιωπώ,
κάποτε με αμετροέπεια,
σπανιότερα χυδαϊστί,
μέσα σ’ αυτή την ομήγυρη
των ποδηγετημένων ελευθέρων,
σκεβρώνω και ακολουθώ.