ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ποίηση γραμμένη για ποιητές...

ΑΡΧΙΖΩ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ...

ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (Μ. Σαχτούρης)

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μέσα σὲ κρότους,
μέσα σὲ κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου.

Τὴν μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα,
τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο,
μέσα στὸ φόβο πέρασε ἡ ζωή μου.

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα,
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα,
μόνο σταυροὺς σὲ μνήματα καρφώνω.


ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΤΕΡΟ


ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ (Αλ. Πούσκιν)

Μην εκτιμάς του κόσμου την αγάπη, ποιητή!
Εκστατικών εγκωμίων ο θόρυβος αμέσως θα περάσει.
Θ’ ακούς την κρίση του ανόητου, το γέλασμα του πλήθους απαθές,
Όμως εσύ να μείνεις ήρεμος, και ο Θεός θα σε φυλάξει.
Να ζεις μοναχικός σαν βασιλιάς. Βάστα το δρόμο τον ελεύθερο,
Εκεί που σε τραβά το δημιουργικό σου πνεύμα.
Και τελειοποιώντας τους καρπούς των σκέψεων ενδόμυχων,
Να μη ζητάς ανταμοιβή για το πολύτιμό σου έργο.

Ο ίδιος είσαι ο ανώτατος κριτής και της αλήθειας ο επιτετραμμένος.
Μπορείς να εκτιμάς πιό δίκαια απ’ όλους το δικό σου έργο.
Εις ’ευχαριστημένος άραγε, φίλε μου καλλιτέχνη αυστηρέ;

Είσαι! Τότε ας βρίζει το έργο σου ο όχλος μανιασμένος,
Ας ιεροσυλεί πάνω στον ιερόν σου , ας νοθεύει
Και με παιδιάστικη του ζωηράδα το θρόνο σου ας ταλαντεύει.


...ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΟΠΟΛΑΛΙΑ


ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ (Κ. Μόντης)

Μεμ μου λαλείς εξιζουμίστηκες άς γράψουν τζ' άλλοι
τζ' ο ποιητής εν όπως τ' όξυνον
π' ώσπου το σφίγγεις βκάλλει



... και φυσικά Βρεττάκος

Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε


Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.



... κι ακόμη ένας ύμνος...

Γιώργος Σαραντάρης
Δεν είμαστε ποιητές


Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβούμαστε
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνὰς


ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ;


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΙΗΤΕΣ (Κ. Ωσηέ)

Δεν είμαι ποιητής.

Σας το ψέλλισα ένα πρωινό
σε μια καταιγίδα της ερήμου.

Δεν είμαι ποιητής.

Σας το είπα από τον Ευφράτη
ως τον Λιτάνι
με Σοκ και Δέος.

Δεν είμαι ποιητής.

Σας το εφώναξα
ανάμεσα σε φλόγες
μέρες του Πάσχα
ώρες του Ραμαζανιού
στιγμές γιορτινές.

Δεν είμαι ποιητής.

Το διαλαλούν οι διασκορπισμένες
πέτρες της Ουρ
η γη της Χαναάν
η εμπλουτισμένη άμμος.

Δεν είμαι ποιητής.

Το έκραξα στα Βαλκάνια
το εθρηνολόγησα στο Μογκαντίσου
ανάμεσα σε γοτθικά φίδια
το έψαλλα σε συλημένες εκκλησιές.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Δεν είμαι ποιητής.
Δεν υπάρχουν ποιητές.