ΕΝΑ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
Δυστυχώς το πρόβλημα σύνδεσης δεν έχει επιλυθεί ακόμη, έτσι αναρτώ το ποστ από κάποιο καφέ. Ελπίζω από βδομάδας να αποκατασταθεί η σύνδεσή μου γιατί μου λείψατε όλοι. Σας ευχαριστώ.


Πίνακας της MIRA ALEKSANDRA STEFANOV

ΕΝΑ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Ένα πιάνο στον ουρανό
να , να,
στάζει σύννεφα
στάζει γκρίζο
στάζει αίμα
ροδοπέταλα βλαστημένα σε μύκητες
εργαλεία του Θεού

Ένα πιάνο στον ουρανό
γυμνή μπαλαρίνα
πάνω στα πλήκτρα
πάλλεται το αίμα
πάλλεται το σάπιο αίμα
πάλλονται τα πλήκτρα

Ένα πιάνο στον ουρανό
ένα σύννεφο στη γη
ανέβα
ανέβα επάνω του

Ένας λύκος
ένας λύκος
μασά τον αμνό
πάνω στο πιάνο
πάνω στο πιάνο
πάνω στο πιάνο στον ουρανό

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μετά από ένα ταξίδι, εγκαίνια κατασττήματος, μια έκθεση, μια βάρδια, ένα μισοπεθαμένο ρούτερ, και μια... γρίππη, νά' μαι ξανά... Ευχαριστώ όλους που επισκέφτηκαν τη γειτονιά, δυστυχώς είναι λίγο αργά για να αφήσω απαντήσεις στα σχόλιά σας. Για όσους από τους φίλους ανησυχούν, είμαι καλά τώρα, θα επανέλθω δριμύτερος από Τετάρτη της Διακαινησίμου, οπόταν κι ελπίζω να λυθεί και το πρόβλημα σύνδεσης. Ως τότε και χωρίς νετ στο σπίτι, θα σας βλέπω από κάποιο καφέ εδώ κοντά όποτε ευκαιρώ. Καλή Ανάσταση σε όλους εύχομαι... και μια και είναι εβδομάδα παθών αφήνω ένα θρησκευτικό σονέττο να σας κάνει παρέα...

Η Σταύρωση από τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ

Διψώ! ακούστηκ’ η φωνή Σου στο Σταυρό
ενώ αδιαβλήτως ένιωθες τον πόνο·
εκεί που έστησε άνομος λαός χορό
τα πρόβατά σου έφυγαν αφήνοντάς σε μόνο.

Εκοίταξες ψηλά στον ουρανό
στο άχρονό σου σπίτι άχρονε Λόγε
και σ’ εξεκέντησαν με λόγχη στο ψαχνό
και συ τηρούσες Ιωάννη Θεολόγε.

Τετέλεσται! έκραξες κι η γη εσείσθη,
το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη
και ομολόγησε πλήθος επωνύμων.

Κι ο τάλας από μια γωνιά παρατηρών
γνωρίζων τον ληστήν εκ δεξιών
γέγονα ερίφιο εξ ευωνύμων!

ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΚΟΛΥΜΠΟΥΝ

Θα σας αφήσω για λίγες μέρες αφού θα είμαι Αθήνα για δουλειές. Αφήνω κρασάκι

και τσιμπήματα στο τραπέζι για να κεραστείτε μόνοι σας. Δεν είστε και ξένοι άλλωστε, ελεύθερα λοιπόν!

ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΚΟΛΥΜΠΟΥΝ

Από ψηλά βλέπω τη θάλασσα.
Το κύμα σα βρυχά στην τραμουντάνα
αναρωτιέμαι πόσο την εχάλασα

χαιρετάω σαν περνώ ένα τιτάνα.

Γύρω της φυτεύω άσπρους κήπους.
Μέσα απ’ τον αφρό ωχρή γοργόνα
κινδύνου με κρουστά σημαίνει κτύπους

την τρίαινα ψηλαφώ του Ποσειδώνα.

Στα ρηχά νερά ψαρεύω με κοντάρι.
Στο βυθό κατάλευκη φωτιά ανάβει
στο κοντάρι μολυσμένο ένα ψάρι

του Οδυσσέα χαιρετάω το καράβι.

Βουτάω στα ύδατα τα κρύα.
Περνάω από νέες Ατλαντίδες
προσπερνώ ξεδοντιασμένο καρχαρία

στην επιφάνεια αποκαλυπτικές ακρίδες.

Μπλέκομαι σ’ ολόμαυρη κηλίδα.
Παρέα μου της κτίσης έσχατοι ζώντες
ήταν τα τελευταία πράγματα που είδα

ας μας πούνε τα λοιπά οι επιζώντες.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ

Καλό Απρίλιο σε όλους. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο που έχω γράψει. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς, κατ' ακρίβειαν δε θυμάμαι καθόλου να το έγραψα, απλά το ανακάλυψα σε μια τσέπη μου κι έχει το δικό μου γραφικό χαρακτήρα, οπόταν είναι δικό μου...

Ο πίνακας είναι του αγαπημένου μου Ricardas Filistovicious ''Flying Duchman''

Το παραμύθι του Κόκκινου Καπετάνιου

... τότε είδα τις νευρώσεις μου
να σκιρτάνε
βυθισμένες στην άνυδρη θάλασσα
του τέλματος του αιώνος
εκεί που ένα κέρατο από ελάφι
μπηγμένο στο άσπρο χώμα
εφώναζε ένα όνομα γοτθικό
κι ένας καπετανέος με γένια
κόκκινα
απαντούσε χωρίς φωνή
ιστάμενος ιπτάμενος
ώρα έσχατη τε και πρώτη
-το μεσώρειον :

waar is het overzees?