ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΡΦΩΝΩ ΣΤΑΥΡΟΥΣ

Ξημέρωσε Σάββατο. Σε λίγο φεύγω για βάρδια. Θα την περάσω στο ''θεωρείον της ανατολής'' όπως το είδατε στο προηγούμενο ποστ. Εξοπλισμός, το λαπ-τοπ, με όλα τα μουσικά και γραπτά αρχεία μου, ένα βιβλίο για πρόγευμα, ένα μουκάλι pernod. Παρέα μου, η πορεία του ήλιου, το φεγγάρι, η θάλασσα, οι γλάροι, οι κορμοράνοι. Επιθυμία μου, να μ' επισκεφθούν δυο θηλυκά απόψε. Δε με φτάνει μία. Θέλω και τις δύο μαζί. Είναι αδερφές. Κουκλάρες. Μυστήριες. Φευγάτες. Δεν τις έχω δει ακόμα εφέτος. Τις καλώ με κραυγή φαλκονιού. ''Έμπνευση και Μούσα ελάτε, είμαι μόνος''.

Αφήνω για το Σ/Κ ένα ποίημά μου αφιερωμένο στο Μίλτο Σαχτούρη. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο πολιτιστικό περιοδικό ''ψιχάδι''.

Ο εξαιρετικός πίνακας είναι του RIČARDAS FILISTOVIČIUS και ονομάζεται: "Sleep of Lethargy II. Ship"

ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΡΦΩΝΩ ΣΤΑΥΡΟΥΣ

Στο Μίλτο Σαχτούρη


Σου δείχνω με το δάκτυλο ένα πουλί.
Ένα κήτος που ξέβρασε η πράσινη θάλασσα
ένα κορμοράνο με κολλημένα φτερά.
Περνάει –φελλός στο χείμαρρο-
κίβδηλη η ζωή
μέσα απ’ τα σκέλια μου
σκύβοντας να την αρπάξω
κουτουλώ στο φάσμα του εαυτού μου.
Αγοράζω θάνατο
πουλώντας ζωή
μόνη προσφορά μου
το τομάρι μου λίπασμα.
Μα ώσπου μένω
κάποιος ας με βοηθήσει
απ’ όσους μείνανε
να καρφώνω σταυρούς
-εις μνήμην αιωνίαν ποιών;
Γυρίζω πίσω μου
η σκιά μου με προσπερνά με απάθεια
είμαι ριγμένος στη λάσπη
μουσική υπόκρουση
ο κρότος από τις πρόκες που ρίχνουνε κάθε μέρα
στο μεγάλο χιονισμένο φέρετρο.
Σε ερείπια βομβαρδισμένης με νομίσματα εκκλησιάς
δένομαι με κάβο στο καμπαναριό
ο γδούπος της σκουριασμένης καμπάνας
σημαίνει τη μόνη ελπίδα.