ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΦΥΛΛΟΒΟΛΟ

Αν ήμουν φυλλοβόλο
θα έριχνα τα φύλλα μου ένα φθινοπωρινό πρωινό του Νοέμβρη
στο πλακόστρωτο μιας εκκλησιάς
θα έμενα τότες γυμνός
ελεύθερος
να αγκαλιάζομαι με τους κλώνους μου
θα έδειχνα τον κορμό μου με τις κουφάλες σαν ουλές
θα φαινόντουσαν καθαρά χαραγμένα
τα γράμματα που μου σκάρωσαν οι κάθε λογής περαστικοί
που ξαπόσταιναν στον ίσκιο μου

Αν ήμουν φυλλοβόλο
θα τίναζα τα ψηλότερά μου κλωνιά στον ουρανό
και θα ζητούσα τον κεραυνό της καταιγίδας
να μου ψηλώσει τη χλωροφύλλη σαν αδρεναλίνη
άπαξ και διαπαντός
κι ας ήταν το παν μια μικροστιγμή στο χρόνο
κόκκος ψάμμου θαλάσσης

Αν ήμουν φυλλοβόλο
θα περίμενα νά’ ρθει άνοιξη και καλοκαίρι
να ντυθώ
να κρύψω τη ψυχή μου
να ζεστάνω το παγωμένο μου κορμί απ’ τους βοριάδες
και την τραμουντάνα
να φτιάξει πάνω μου τη φωλιά της μια γερακίνα
να ζευγαρώσει στα φύλλα μου μια πεταλούδα
και να γεννήσει την κάμπια που θα φάει τα ρούχα μου

Αν ήμουν φυλλοβόλο
θα έριχνα τα φύλλα μου να πέσουν νεκρά
και να τα πατούν οι διαβάτες
κι οι κυρίες που βγαίνουν απ’ την εκκλησιά με τα γοβάκια τους

Αν ήμουν φυλλοβόλο
θα προσευχόμουν στη θεά τραμουντάνα
να με λυτρώσει με τον κεραυνό της
και να μου στείλει τη χίμαιρα
να ξαπλώσει γυμνή
στο πάπλωμα από τα κίτρινα φύλλα μου
που κείτονται νεκρά πάνω απ’ τις ρίζες μου.