Κάτι απ' τα παλιά...

Καλοί μου φίλοι, καλό μήνα σε όλους. Έλειψα πάλι για λίγες μέρες, έχω λίγα μπλεξίματα αυτό τον καιρό, αλλά που θα πάει; Venceremos!


Έψαχνα στα αρχεία μου σήμερα το πρωί που έμεινα σπίτι και βρήκα ποιήματα και πεζά που έγραψα σε μια άλλη εποχή... σε μια συλλογή που ονόμασα ''ΕΞ ΑΠΑΛΩΝ ΟΝΥΧΩΝ'' και που θα μείνει ανέκδοτη. Έτσι παραθέτω την ''ΑΚΕΦΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ'' που έγραψα το 1989 στην Κρήτη όταν φοιτούσα στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού.


Ο πίνακας που το συνοδεύει την ανάρτηση είναι του Salvadore Dali και ονομάζεται Metamorphosis of Narcissus




Η ΑΚΕΦΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Δεκέμβριος 1989, Ηράκλειο, Κρήτη

I

Το αύριο τον προσπέρασε ανενόχλητα. Δεν έκανε την παραμικρότερη κίνηση. Περπατούσε φυσιολογικά, χωρίς δισταγμό, με κάποια τάση αναμονής. Γύριζε κάποτε το κεφάλι και καρτερούσε –λες- να τον περάσει το μεθαύριο. Ήταν μια ύπαρξη απίθανη· χωρίς κορμί, χωρίς κεφάλι, δίχως πόδια.
Στα στενά. Ξημέρωνε, νύχτωνε κι αυτός στα ίδια στενά. Θα’ χε πατήσει και το τελευταίο χιλιοστό γης εκεί μέσα. Με το μπουκάλι στο χέρι. Βότκα. Δεν την άλλαζε. Αν τον έβλεπες χωρίς μπουκάλι θα δυσκολευόσουν να τον αναγνωρίσεις. Ήταν εκείνος. Ο άνθρωπος χωρίς κεφάλι και πόδια, δίχως κορμί· ο άνθρωπος που ο κόσμος τον είχε κλείσει σε δύο χιλιοστά γης.

II

Η λάσπη που έβρεξε τη μούρη μας
καθάρισε το σάλιο που μας έφτυσαν.
Τέσσερις σταυροί λευκοί
πάνω στο σώμα μας
μέσα στο σώμα μας
για το σώμα μας.
Όλο το είναι του τίποτα
δικό μας.
Με τις βρεγμένες γειτονιές
με τις πόρνες στο ξωπόρτι
με τους μέθυσους στις γωνιές
και με το μπουκάλι βότκα
παρέα με τον άνθρωπο
χωρίς κεφάλι.

III

Κάποιος ξερνούσε. Ύστερα σταμάτησε.
…Κι άφησε το μεγαλείο της ησυχίας να τρυπά τα τύμπανά του. Πήρε με τα δυό του χέρια το μπουκάλι και τ’ άδειασε. Έγειρε σε μια γωνιά και κοιμήθηκε χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες, χωρίς σκέψεις. Απλά, ανέκφραστα.